Туі, Іудзіна дрэва і пілы агаваў.
Пала сьцежка жыцьця на апошні, сьмяротны парог
І разьлілася ў тваю, як сьвятло, неўміручую славу,
Сонцу якой пазайздросьцяць і космас, і людзі, і Бог.
Весьняе неба ня ведае, плакаць надалей ці годзе.
Гольлямі ўніз пацягнуўся праз хмары сонечны куст,
Ў хатку, дзе згасла тваё беднае дваццацігоддзе,
Ў хатку, дзе ўспыхнула сонцам любові твая Беларусь.
Кажуць, разбураць цябе. Але хай сабе новая рана,
Хай справядлівасьць яшчэ раз будзе стаптана ў жыцьці, –
Гэты маленькі дамок праз вакно тваёй ночы астаньняй
Будзе да скону зямнога ў вечнасьць нашчадкам сьвяціць.
1971
|
|
